Obrzędy:
Sakramentu Bierzmowania
Eucharystia
Namaszczenie chorych
Kapłaństwo
Bierzmowanie \
Bp Leszek Leszkiewicz udzielił bierzmowania młodym z par. Ciężkowice, Bruśnik, Jastrzębia, Turza i Zborowice. Uroczystość odbyła się w sanktuarium Pana Jezusa Miłosiernego w Ciężkowicach.
 |
Bierzmowanie-teraz sam wybierasz Jezusa Chrystusa jako Pana.
|
-
W wyniku odnowy liturgicznej, obecne obrzędy sakramentu bierzmowania są następujące:
-
- przedstawienie kandydatów biskupowi;
-
- przemówienie biskupa do kandydatów, uwzględniające wszystkich wiernych obecnych;
-
- odnowienie przyrzeczeń chrzestnych;
-
- modlitwa biskupa o dary Ducha Świętego, z wyciągniętymi rękami nad kandydatami;
-
- udzielenie sakramentu bierzmowania każdemu kandydatowi z osobna;
-
- modlitwa powszechna;
-
- błogosławieństwo końcowe.
1. Odnowione obrzędy zalecają, aby sakramentu bierzmowania udzielać w czasie Mszy świętej. Jaśniej bowiem ukazuje się wtedy ścisły związek tego sakramentu z całym wtajemniczeniem chrześcijańskim. Bierzmowanie, podobnie jak inne sakramenty, prowadzi do Eucharystii, dlatego najwłaściwszym momentem udzielania tego sakramentu jest Msza św.
Po Ewangelii, proboszcz, lub ktoś w jego imieniu, przedstawia biskupowi poszczególnych kandydatów do bierzmowania. Każdemu z nich towarzyszy świadek bierzmowania, którym może być jedno z rodziców chrzestnych lub też ktoś specjalnie wybrany do tej funkcji. W ostateczności funkcję tę może pełnić jedno z rodziców kandydata. Gdy kandydatów do bierzmowania jest dużo, wtedy kandydatów nie przedstawia się biskupowi każdego z osobna lecz wszystkich razem.
Kapłan: Czcigodny Ojcze, Kościół święty prosi przeze mnie o udzielenie sakramentu bierzmowania zgromadzonej tu młodzieży.
Biskup: Czy młodzież ta wie jak wielki dar otrzymuje w tym sakramencie i czy przygotowała się należycie do jego przyjęcia?
Kapłan: Jestem przekonany, że wszyscy przygotowali się do bierzmowania, uczestniczyli bowiem przez szereg dni w słuchaniu słowa Bożego i wspólnej modlitwie oraz przystąpili do sakramentu pokuty.
Biskup: Droga młodzieży, powiedzcie przed zgromadzonym tu Kościołem, jakich łask oczekujecie od Boga w tym sakramencie?
Kandydaci: Pragniemy, aby Duch Święty, którego otrzymamy, umocnił nas do mężnego wyznawania wiary i do postępowania według jej zasad.
Wszyscy: Amen.
2. Po otrzymanych odpowiedziach, biskup przystępuje do wygłoszenia homilii do kandydatów i zebranych wiernych. Wyjaśnia przeczytane teksty biblijne. Może posłużyć się też tekstami z obrzędu bierzmowania. W oparciu o teksty święte wprowadza on obecnych w głębsze rozumienie misterium sakramentu bierzmowania i w tajemnicze działanie Ducha Świętego w życiu chrześcijanina.
3. Gdy biskup skończy przemówienie, wtedy następuje odnowienie przyrzeczeń chrzestnych. Mają one wyraźniej podkreślić wewnętrzny związek sakramentu chrztu z bierzmowaniem.
Potem biskup kieruje pytania do każdego osobiście, a kandydaci odpowiadają na nie razem:
Biskup: Pytam każdego z was: Czy wyrzekasz się szatana, wszystkich jego spraw i zwodniczych obietnic?
Kandydaci: Wyrzekam się.
Biskup: Czy wierzysz w Boga Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi?
Kandydaci: Wierzę.
Biskup: Czy wierzysz w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, narodzonego z Maryi Dziewicy, umęczonego i pogrzebanego, który powstał z martwych i zasiada po prawicy Ojca?
Kandydaci: Wierzę.
Biskup: Czy wierzysz w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, którego masz dzisiaj otrzymać w sakramencie bierzmowania, tak jak Apostołowie otrzymali Go w dzień Pięćdziesiątnicy?
Kandydaci: Wierzę.
Biskup: Czy wierzysz w święty Kościół powszechny, obcowanie Świętych, odpuszczenie grzechów, zmartwychwstanie ciała i życie wieczne? Kandydaci: Wierzę.
Biskup: Taka jest nasza wiara. Taka jest wiara Kościoła, której wyznawanie jest naszą chlubą w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.
Wszyscy: Amen.
4. Biskup zwrócony do ludu, wzywa wszystkich do cichej modlitwy w bardzo treściwych słowach, zawierających to wszystko, co najbardziej istotne w tym sakramencie: Najmilsi, prośmy Boga Ojca wszechmogącego, aby łaskawie zesłał Ducha Świętego na te przybrane dzieci swoje, odrodzone już na chrzcie do życia wiecznego. Niech Duch Święty umocni je swoimi darami i przez swoje namaszczenie upodobni do Chrystusa, Syna Bożego. Przez chwilę wszyscy modlą się w ciszy. Następnie biskup wyciąga ręce nad bierzmowanymi i podsumowuje ciche modlitwy wiernych:Boże wszechmogący,Ojcze naszego Pana, Jezusa Chrystusa,który odrodziłeś te sługi swojeprzez wodę i Ducha Świętegoi uwolniłeś ich od grzechu,ześlij na nich Ducha Świętego Pocieszyciela,daj im ducha mądrości i rozumu,ducha rady i męstwa,ducha umiejętności i pobożności,napełnij ich duchem bojaźni Twojej.Przez Chrystusa, Pana naszego.
Wszyscy: Amen.
5. Na istotny obrzęd bierzmowania składa się namaszczenie olejem Krzyżma na czole bierzmowanego, włożenie na jego głowę ręki biskupa i słowa: N., Przyjmij znamię daru Ducha Świętego.
Bierzmowany odpowiada: Amen.
Biskup: Pokój z tobą. Bierzmowany: I z duchem twoim.
Każdy obiera sobie imię, które biskup nadaje przy bierzmowaniu. Imię to trzeba podpowiedzieć biskupowi tuż przed namaszczeniem, by mógł wymienić je przy wypowiadaniu formuły sakramentalnej.W czasie tego istotnego obrzędu, świadek bierzmowania trzyma prawą rękę na ramieniu swojego podopiecznego.
6. Modlitwa powszechne dostosowana jest do uroczystości bierzmowania. W szczególny sposób uwzględnia ona nowo bierzmowanych, ich rodziców i wszystkich mieszkańców parafii.
Modlitwa ta kończy obrzędy bierzmowania.
Po niej następuje dalszy ciąg Mszy świętej. Nowo bierzmowani mogą otrzymać Komunię świętą pod obydwoma postaciami.
Ponadto na końcu Mszy świętej biskup udziela specjalnego błogosławieństwa.
Bierzmowanie (wg KKK)
Bierzmowanie jest to Sakrament, w którym Duch Święty umacnia chrześcijanina, aby wiarę swoją mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył.
Bierzmowanie udoskonala łaskę chrztu; jest sakramentem, który daje Ducha Świętego, aby w nas pogłębić łaskę, dziecięctwa Bożego, zjednoczyć nas ściślej z Chrystusem, uczynić silniejszą naszą więź z Kościołem, włączyć nas pełniej w jego misję i pomóc w dawaniu świadectwa wierze chrześcijańskiej przez słowo, które towarzyszy dziełom (1317).
Szafarzem zwyczajnym bierzmowania jest biskup. Może on w razie konieczności pozwolić na udzielanie tego sakramentu kapłanom (1313)
Kandydat do bierzmowania winien wyznać wiarę, być w stanie łaski, mieć intencję przyjęcia tego sakramentu i być gotowym do podjęcia roli ucznia i świadka Chrystusa we wspólnocie kościelnej i w sprawach doczesnych (1319).
Rytem istotnym bierzmowania jest namaszczenie Krzyżmem świętym czoła ochrzczonego wraz z włożeniem ręki szafarza i słowami: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego" (1320)
E U C H A R Y ST I A
Najświętszy Sakrament jest to prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew Pana Jezusa pod postaciami chleba i wina. Msza św. jest ofiarą Nowego Testamentu, w której Pan Jezus ofiaruje się zanas swemu Ojcu niebieskiemu pod postaciami chleba i wina (jest to uobecnienie Ofiary krzyżowej Pana Jezusa).
Eucharystia jest pamiątką (uobecnieniem) Paschy Chrystusa, tzn. dzieła zbawienia dokonanego przez życie, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa; dzieła, które jest uobecniane przez działanie liturgiczne (1409).
- Jakie są zasadnicze części Eucharystii?
Celebracja eucharystyczna zawiera: głoszenie Słowa Bożego, dziękczynienie Ojcu za wszelkie dobra, szczególnie za dar Jego Syna, konsekrację chleba i wina, uczestnictwo w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Chrystusa. Wszystkie te elementy stanowią jeden akt kultu (1408).
- Kiedy i jakimi słowami Jezus ustanowił Eucharystie?
Jezus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy, wymawiając nad chlebem słowa: „to jest Ciało moje..." i nad winem: „to jest kielich Krwi mojej..." (1412).
- Co się dokonuje w czasie konsekracji chleba i wina?
Podczas konsekracji dokonuje się przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Pod konsekrowanymi postaciami chleba i wina jest obecny żywy i chwalebny Chrystus prawdziwie, rzeczywiście i istotowo, Jego Ciało i Jego Krew, z duszą i Bóstwem (1413).
- Jakie warunki winien spełnić ten, kto chce przyjąć Komunię św.?
Ten, kto chce przyjąć Komunię św. winien znajdować się w stanie łaski uświęcającej. Kto świadom jest popełnienia grzechu ciężkiego, zanim przystąpi do Komunii św., powinien przyjąć rozgrzeszenie w sakramencie pokuty (1415).
- Jakie są owoce Komunii św.?
Komunia św. pogłębia jedność z Chrystusem, odpuszcza grzechy powszednie i zachowuje od ciężkich oraz umacnia więź z Kościołem, Ciałem mistycznym Chrystusa (1416).
- Kiedy możemy przyjmować Komunię św.?
Kościół żywo poleca wiernym, by przyjmowali Komunię świętą, gdy uczestniczą w celebracji Eucharystii. Zobowiązuje ich do tego przynajmniej raz w roku (1417).
Namaszczenie chorych
Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub podeszłego wieku. Sakrament ten można powtarzać, jeśli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował albo w czasie trwania tej samej choroby nastąpiło poważne pogorszenie. Najbliżsi powinni zachęcać tych członków swojej rodziny, którzy znajdą się w takiej sytuacji, do przyjęcia tego sakramentu. Należy wystrzegać się złego zwyczaju odkładania przyjęcia tego świętego znaku.
Gdy ksiądz odwiedza chorego należy przygotować:
1. Stolik nakryty białym obrusem lub godne miejsce na Najświętszy Sakrament.
2. Krzyżyk, dwie świece, które zapala się po przyjściu kapłana, oraz talerzy z chlebem sola i watą ewentualnie z cytryna .
3. Uczestniczyć wraz z chorym w modlitwie i obrzędach (wyłączając spowiedź).
Szafarz nadzwyczajny Komunii Świętej: odwiedza chorych po zgłoszeniu u kapłana .
Pan Jezus przyszedł, aby wesprzeć nas w cierpieniu i bólu. Jest z nami, a szczególnie wtedy, kiedy chorujemy, jesteśmy słabi, starzy, niepełnosprawni. Jego moc pozwala nam znosić te cierpienia i uzdrawia nas także z chorób duszy.
Ten sakrament można przyjmować wiele razy. Jeśli chory nie może się wyspowiadać, a ma takie pragnienie, przyjmując sakrament chorych otrzymuje odpuszczenie grzechów. Instrukcja obsługi: Nie trzeba czekać do ostatniej chwili z przyjęciem tego sakramentu. Wręcz przeciwnie- w każdej cięższej chorobie można go przyjąć. Zaprosić Boże Miłosierdzie do naszego cierpienia. To nie jest „ostanie namaszczenie”, ale sakrament życia z cierpieniem, ulgi w cierpieniu.
- ksiądz- przychodzi z olejami chorych.
- trzeba przygotować stolik, mały obrus lub serwetkę, na której postawić krzyżyk, świecę-symbol Chrystusowego światła
- ksiądz wypowiada nad chorym słowa: Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. AMEN i naciera mu czoło i dłonie święconym specjalnie olejem
- obecni modlą się razem z chorym i księdzem, prosząc o uzdrowienie duszy i ciała.
- w wielu parafiach organizuje się uroczyste namaszczenie chorych. Wtedy przychodzą lub też przywozi się ich do kościoła.
Kapłaństwo
Kapłaństwo
Moc Chrystusa przekazana apostołom i kolejno ich następcom/biskupom/ do sprawowania innych sakramentów, czyli przekazywania Łask Bożych, darów Bożych dla człowieka. Ta ciągłość przekazywania Chrystusowej władzy pochodzącej od Boga Ojca przez Ducha Świętego od apostołów na kolejnych biskupów nazywa się sukcesją apostolską. Są trzy stopnie tego sakramentu:
-
diakonat– przyjmują go mężczyźni nieżonaci przed otrzymaniem święceń prezbiteriatu/czyli kapłańskich/ albo też mężczyźni żonaci, którzy w Kościele obrządku łacińskiego nie mogą otrzymać dalszych święceń. Diakon może: chrzcić, błogosławić małżeństwo, prowadzić pogrzeb, głosić kazania, asystować w czasie mszy świętej i uroczystych nabożeństw. W Polsce jest coraz więcej diakonów stałych, czyli mężczyzn żonatych przyjmujących ten sakrament.
-
prezbiteriat– to święcenia zobowiązujące do celibatu czyli bezżenności. Przyjmujący te święcenia zostaje kapłanem- księdzem. Może sprawować praktycznie wszystkie sakramenty, oprócz bierzmowania, choć i ten- za zgodą biskupa i sakramentu kapłaństwa we wszystkich trzech stopniach.
-
biskupstwo– pełnia święceń. Mogą sprawować wszystkie sakramenty, w tym wyświęcać diakonów, prezbiterów i udzielać święceń biskupich. Biskup może być wyświęcony w sposób ważny tylko przez innego biskupa, który pozostaje w łączności z Kościołem. Podobnie kapłan i diakon.
Do przyjęcia sakramentu kapłaństwa kandydaci przygotowują się w seminariach duchownych. Nauka i formacja trwa 6 lat. W Kościele Katolickim obrządku wschodniego-Grekokatolickim kapłanami mogą zostać także żonaci mężczyźni. Ale nie biskupami. sakrament kapłaństwa jest „nieodwracalny” – nawet jeśli ksiądz zostanie zwolniony ze swoich zobowiązań przez władzę kościelną/ zasuspendowany lub przeniesiony do stanu świeckiego/, to moc sakramentu w nim pozostaje.
Chrystus powołuje niektórych ludzi „do zadań specjalnych”. Kapłani to taka jednostka operacyjna. Nawet, jeśli po ludzku są słabi, to działają w momencie udzielania sakramentów w Jego Imieniu i Jego mocą. Ich życie ma być szczególną służbą Bogu i ludziom. Bez kapłanów nie ma Mszy Świętej, spowiedzi i innych sakramentów. Wielu rok rocznie jest zabijanych z powodu swojej wiary. Wszyscy wierni powinni modlić się i wspierać tych, przez których Pan Bóg przesyła nam Siebie. Biskup- to pasterz i ojciec. Biskup ma pod opieką diecezję- jest odpowiedzialny za prowadzenie Ludu Bożego czyli wiernych drogami Bożymi. Jego pouczeń z dziedziny moralności i wiary powinniśmy słuchać.
Wszystko zaczęło się w Wielki Czwartek w czasie Ostatniej Wieczerzy
jak zostać księdzem-instrukcja obsługi
Słowniczek;
sutanna– tradycyjny strój księdza. Czarna, długa suknia zapinana na ….33 guziki, kiedyś robione z końskiego włosia.
koloratka– biały, sztywny kołnierzyk przy sutannie lub koszuli księżowskiej 
biret– księżowskie nakrycie głowy, dziś rzadko używane
proboszcz– „szef” parafii- jednostki terytorialnej czyli wspólnoty gromadzącej się wokół kościoła parafialnego
wikary– ksiądz pomagający proboszczowi
rezydent– ksiądz mieszkający na plebanii, ale nie mający stałych obowiązków w parafii np. emeryt lub student.
plebania– dom księży przy kościele parafialnym.
kleryk-ten, który przygotowuje się do kapłaństwa
alumn– jak wyżej- student w seminarium duchownym
dziekan– „szef” dziesięciu parafii leżących blisko siebie nazywanych dekanatem.
Kapłaństwo jest jednym z siedmiu sakramentów świętych. Należy do łask niepowtarzalnych, ponieważ święcenia można przyjąć tylko raz w życiu i w teorii mają być one dożywotnie.
Katechizm Kościoła Katolickiego definiuje sakrament kapłaństwa jako otrzymanie łaski uświęcania. Oznacza to, że kapłan będzie posiadał moc udzielania innym ludziom sakramentów. Stanie się przez to swoistym pośrednikiem między Bogiem a wiernymi, w imieniu Pana będzie łączył ludzi z Kościołem.
Według tradycji religijnej to sam Jezus ustanowił sakrament kapłaństwa. Przekazywał on swoją wiedzę uczniom i nakazywał, aby nieśli jego naukę dalej, do ludzi. W ten sposób Chrystus nadał apostołom nie tylko moc nauczania, ale także przekazywania, udzielania sakramentów świętych. Znawca i badacz religii, Tomasz z Akwinu, stwierdził, iż Chrystus był pierwszym kapłanem, który – następnie – przekazał swoją moc i wiedzę na apostołów. Natomiast kapłani jako ich następcy mają podobne kompetencje.
Święcenia kapłańskie w naszej religii posiadają trzy stopnie: diakonat, prezbiterat i biskupstwo. Jest to swoista hierarchia święceń, kolejne stopnie nadają kapłanowi nie tylko inne prawa, ale także obowiązki. Diakoni mogą udzielać sakramentu chrztu, poprowadzić pogrzeb
ks. Zbigniew Wielgosz
